Τα πουλιά πάνω στα βράχια

«Ψηλά θα πετάξω θα φύγω να ψάξω αυτούς που δεν ζουν χαμηλά…»

στίχοι : Στέλιος  Κάτσαρης , τραγούδι : Λεωνίδας Μπαλάφας

Αυτή ‘εκείνη’ η ‘άλλη’ η παλιό miss Dora όλο μου αλλάζει τα σχέδια. Άλλα ήθελα να γράψω αυτήν την εβδομάδα και άλλα με ανάγκασε να γράψω με τα κείμενα που ανεβάζει και με προκαλούν. Τεσπά…

Το κείμενο αφορά τους τύπους που κάθονται στα βράχια στις συναυλίες. Μάλλον, όχι… Απλά εδώ το παρεάκι έχει ένα ψιλοκόλλημα με τα σημεία θέας και  ότι συνεπάγεται αυτού. Είναι τελικά ένας πρόλογος για τα σημεία αυτά που μας καίνε και σκεφτόμαστε να αναλύσουμε στο εγγύς μέλλον!! Σε αυτή την απαίσια πόλη, που σιχαινόμαστε να αγαπάμε και αγαπάμε να σιχαινόμαστε υπάρχουν τόσα πολλά  HHS (hot-high-spots) απίστευτα για άραγμα και για αγνάντεμα. Ένα αγαπημένο HHS βρίσκεται σε ένα αγαπημένο τύπο συναυλιών.

Το λοιπόν για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:

Υπάρχουν διάφοροι τύποι συναυλιών. Συναυλίες με θεάματα υπερπαραγωγή –βλέπε Μαντόνα- τιμή πιασοκωλίδικη, συναυλίες σε στάδια –να μην ξεχάσω να πάω στους Πυξ-Λαξ του χρόνου το καλοκαίρι-συναυλίες σε μουσικά φεστιβάλ και σε ανοιχτούς υπαίθριους χώρους –άνθρωποι αράζουνε, περπατάνε, πάνε από την μία σκηνή στην άλλη, και τέλος, καλοκαιρινές συναυλίες σε αθηναϊκά θέατρα που μπορείς να στοχαστείς πάνω στα βράχια.

Αυτές είναι και οι αγαπημένες μου, όπως και η τελευταία του Αλκίνοου Ιωαννίδη (13/09/2010) ,όπου άπειρος κόσμος καθόταν περιμετρικά στα βράχια. Την εικόνα με τον κόσμο να αγναντεύει από ψηλά την ψηφίζω ως Την Πιο Συγκλονιστική Εικόνα του 2010!!

Και εγώ μερικές φορές απορώ με αυτά τα μικρά και ασήμαντα πράγματα που με εντυπωσιάζουν τόσο..!!! Και στον Μάλαμα είχε πολύ κόσμο στα βράχια και μάλιστα ένας φίλος μου που ήταν πάνω μου έστειλε μήνυμα να τσακιστώ να ανέβω, ήμουν όμως σε ένα μέτρο απόσταση από τον τραγουδιστή και δεν γινόταν να αφήσω την σχέση που είχε αρχίσει μόλις να εξελίσσεται!! Αλλά εκείνη την μέρα στον Ιωαννίδη βρε παιδί μου τι να πω ,δεν ξέρω ήταν πανσέληνος ίσως εκείνη την μέρα; δεν ξέρω –δεν ξέρω ήταν που το μαύρο χρώμα στα ρούχα έκανε αντίθεση με τα άσπρα βράχια; Πάντως χάζεψα αρκετή ώρα με την εικόνα!  Δεν ήθελα να ανέβω, ήθελα μόνο να τους κοιτάω..Δεν είναι γαμάτο να αράζεις με τους φίλους στα ψηλά, να ακούς ζωντανή μουσική που σε εκφράζει, να πίνεις τα ποτάκια σου, και όταν το χρειάζεσαι να  αμπελοφιλοσοφείς-χαζεύεις έχοντας στα πόδια σου την Αθήνα;

Κόλλησα εντελώς ξαφνικά και ακαριαία, εκεί που ο καλλιτέχνης-σολίστας τα δίνει όλα, ο κόσμος δονείται,  εγώ έχω παγώσει με την εικόνα στα δεξιά μου..Μαύρα πουλιά πάνω στα βράχια..Έχω κολλήσει κυριολεκτικά και λέω στο αγγελάκι δίπλα μου: «Πω ρε στέε μου να είχα την μηχανή μου να τράβαγα αυτήν την εικόνα, δεν υπάρχει!!!» .Μου απαντά: «Κοίτα πίσω σου!». Και βλέπω τον τύπο με τον χιούτζ φακό που έχουν μόνο οι παπαράτσι που κρύβονται στα δέντρα των διάσημων για να απαθανατίσουν σκανδαλιστικά στιγμιότυπα. Τον παρακάλεσα κτλ, του έδωσα φ-μπ, του έδωσα να καταλάβει πως είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, και να το αποτέλεσμα :

Η φωτογραφία είναι απλά τέλεια! Τον λένε Κώστα Γιάβη και είναι φωτογράφος ή εικονοφιλόσοφος, λέει πως : «Προσπαθώ να "παγώσω" το χορό της σκιάς με το φως, να "δω" τον κόσμο μέσα από τον φωτογραφικό φακό...», δεν ξέρω άλλα για αυτόν, ωστόσο τον έχω επιστήθιο φίλο στο φ-μπ και του είμαι άπειρα ευγνώμων για αυτήν την εικόνα!

Αφιερώνω στα πουλιά το ακόλουθο τραγούδι στην ‘jazz’ εκδοχή του.Τα σπάει το κομμάτι και το αγαπώ πολύ. Επίσης αφιερώνω στην επιστήθια miss Dora αυτό το κείμενο και την προκαλώ-προσκαλώ σε σειρά κειμένων HHS..