Το πρώτο μας HHS είναι μια υπέργεια διάβαση που σου προκαλεί μια υπόγεια διάθεση.
Χωροχρονική Εξιστόρηση της Υπέργειας διάβασης
Και για να δεις τι περίπου βλέπουμε από εκεί πάνω :
Η έντονη κινητικότητα, η πυκνή δόμηση, τα πολλά χρώματα, αρώματα, πληθυσμοί διαφόρου είδους με κάνουν να αισθάνομαι ελεύθερο ον, ελεύθερο μέσα σε ένα χαοτικό χώρο. Τόσο μεγάλο, γρήγορο και θορυβώδες που κανείς δεν θα με παρατηρήσει. Δεν θα παρατηρήσει τις παρατηρήσεις μου, τα λάθη μου, τις επιλογές μου, που φαινομενικά μοιάζουν ατελείωτες.
Όσο πιο χαοτική η πόλη τόσο το καλύτερο.
Και όλα αυτά καταρρέουν, βγάζουν την μάσκα τους και αποκαλύπτουν την ωμή ματαιοδοξία που κρύβεται πίσω από αυτή… Αυτό γίνεται όταν συνειδητοποιείς πως είσαι μια κουκιδίτσα μέσα στον χάρτη. Και αυτό γίνεται επίσης όταν βρεις το HHS που σου αποδεικνύει πως είσαι ανήμπορος, μάταιος, και λίγο χαζούλης. Κοίτα πάνω από αυτήν την υπέργεια διάβαση πόσο γρήγορα φεύγουν όλα. Ότι και να κάνεις δεν μπορείς να τους αλλάξεις πορεία, ταχύτητα ή να τα σταματήσεις – είσαι πολύ μικρούλης.
Πως όλα μοιάζουν μικρά και ασήμαντα
Πως όλα φεύγουν τόσο γρήγορα
Ο ατελείωτος βασανιστικός χρόνος έχει φύγει, έχει περάσει
Με λαχτάρα, λαιμαργία, ουσία καμία κοιτώ τον θεμιτό στόχο
Τρέχω, τρέχω μα δεν προλαβαίνω, δεν μπορώ σου λέω
Δύο ρεύματα, το παρελθόν και το μέλλον μου γράφουν
Και εγώ τα κοιτώ ανήμπορος να μου γελούν…
Ουφ ! ! ! Πραγματικά η ταπεινότητα είναι τόσο ανακουφιστική ενίοτε..Κατέβα λίγο σου λέω και θα δεις…
No comments:
Post a Comment